Vlielant verft

Het grote, lege doek...
Waar alles nog op mogelijk is tot het moment dat ik het voorgoed en voorbij alle hoop op goddelijke interventie definitief en onherstelbaar verpruts. Vergezichten en veldslagen, panorama’s en portretten, intieme interieurscènes, stillevens voor mijn part. Dode vissen en metalen potten en pannen. Als er dan echt niets beters in zit, breng dat dan in vredesnaam tot leven. En ook dat gaat maar al te vaak fout. Want de waarheid moet gezegd, Vlielant is een tekenaar. Vormen en kleuren gaan hem minder goed af dan lijnen en strepen. Hij is, dat moet wellicht terzijde opgemerkt, vrij ernstig kleurenblind. Dus dat het hem af en toe desondanks lukt een aanvaardbare compositie in verf te voltooien, dat mag dan knap worden genoemd. Waarschijnlijk is het toeval. Puur geluk. Ik ga er niet over klagen. Want dat blijft het mooie van doorgaans hopeloze ondernemingen. Af en toe gebeurt er iets. Op elk leeg doek kan het zomaar gebeuren.
Intussen speelt Vlielant, door ervaring wijs geworden, ook op safe. Dan maar tekenen. Want waarom zouden er geen combinaties mogelijk zijn? Overgangsvormen. Hybriden. En dus ontwikkelt Vlielant een grenstechniek. Kan wat worden...
Intussenwordt er getekend. Soms zijn het schetsen, voorstudies voor meer ambitieuze projecten. Soms is de tekening het eindproduct. Stel je niet aan, beter gaat het niet worden. Niks meer aan doen. Ook goed. Vlielant kent zijn beperkingen.