VLIELANT
VERZINT... ...
EN ZINGT Dat het een aard heeft.
Altijd gedaan. En hij wou dat hij het kon. Het liefst, in terugblik, was hij
operazanger geworden. "Sparafugil mi nomino.." zware, slepende,
donkere bas. Moet je dan ook het postuur voor hebben natuurlijk. Maar hij is
zich van die ambitie nooit bewust geweest totdat het veel te laat was. Waar nog
bijkomt dat hij niet kan zingen. Toondoof. Abraham Lincoln, zo erg ongeveer.
Toen ze die ooit vroegen, bij een militaire parade, of hij de ten gehore
gebrachte mars herkende, zei hij dit: "I know only two tunes. One is Yankee Doodle. The other one isn't." Wie die
man om het leven heeft gebracht, daar hadden ze iets ergs mee moeten doen. Wat
ze ook hebben gedaan, geloof ik. Het zal het niet halen bij wat wij met
Balthasar Geeraerts hebben uitgespookt, indertijd, en citeer mij intussen maar
eens een uitspraak van Willem de Zwijger waar we net zoveel plezier aan
beleven. Sowieso nogal een stille, naar het schijnt. Vader des Vaderlands. En
nooit iets te zeggen gehad waarvan je dacht, dat schrijven we gelijk even op,
want het zou toch zonde zijn als ze dat straks niet meer bij de hand hebben. Je
maintiendrai? Luctor et emergo? Die zijn niet eens van hem. En waren ze het
geweest, dan had Vlielant het weer mogen vertalen, zeker. Vlielant niet gezien.
Tenzij tegen tarief voor copywriting. Intussen zingt hij, vals of niet. En schrijft
liederen. Omdat er tenslotte ook iets te zingen moet zijn. Melodie? Deze deunen
zingen zichzelf. En voor het geval u muzikeler bent dan ik ooit zal worden - die kans is aanwezig - kunt u het altijd ook nog eens proberen met een paar andere pogingen tot songtekst. Hier verstopt.. |