DE DAG ERNA - OP NAAR DE OPERA!

Het had niets met opzet te maken. Echt. Toeval. Cindy links van me, Paula rechts. Toeval. Ik zweer het.

De Duitse Tweeling ver weg aan het linker uiteinde van de zaal. Kijk, dat was opzet. Baasje helemaal rechts, samen met haar verrekt kleine assistentje - dat overigens stiekem zat te broeden op een machtsovername. Office politics. Nog zoiets waar ik geen verstand van heb. Afijn, die twee waren dus, gezellig wel, naast elkaar terecht gekomen. Zo ver mogelijk naar achteren. Ook dat was opzet. De rest van de kaarten had ik gewoon verdeeld zoals ze op de stapel lagen. En de laatste drie waren - toevallig - voor Cindy, mijzelf en Paula. In die volgorde. Van links naar rechts. Midden in de zaal. Midden in de rij ook. En dat zou nog onhandig genoeg blijken...

Verder was er maar één vooropgezet plan. Ik ging naar de opera. Zodra ik hoorde dat Boedapest het reisdoel was, wist ik dat ik naar de opera zou gaan. Desnoods alleen. Kon me niet schelen. Maar 10 dagen in Boedapest en dan niet naar de opera gaan, dat kan niet. Dat was ondenkbaar.

Dus toen ik zag dat ze tweederde van Puccini's Trittico gingen doen, was de zaak helemaal beklonken. Geen Suor Angelica, jammer... en misschien maar beter ook. Te hartverscheurend. Ik vroeg, min of meer voor de vorm, even rond of iemand soms mee wilde en nadat ik in drie talen had uitgelegd wat het concept opera zo ongeveer inhield, bleken er, tot mijn verbazing, twintig gegadigden. Plus, er was zowaar een avond open in het verder idioot overbeladen programma. Dus het baasje kon ook geen bezwaar maken. Haar messenslijpende assistentje al evenmin. Bovendien had die het veel te druk met messen slijpen.

"You vant vhat?"
"Twenty-one tickets for the opera. If you don't mind, that is. Please?"
"You vill sell tickets. This is against law. No tickets for you."
"I beg your pardon?"
"No tickets. Sorry for you. Go away. Next!"

Het kostte me een half uur om de tang achter de balie van mijn oprechte bedoelingen te overtuigen, maar inmiddels had ik zoveel ervaring opgedaan met het overtuigen van plaatselijke horecabeambten - van mijn oprechte intentie iets te bestellen, bijvoorbeeld - dat ik uiteindelijk toch met een stapel kaarten naar buiten kon lopen. Bij elke stap die ik vanaf dat moment deed gadegeslagen door de ongetwijfeld gealarmeerde lokale Gestapo, daar was ik vrij zeker van. De tang achter de balie had de telefoon gegrepen zodra ik me had omgekeerd. Ook goed. Laat maar loeren dan. Ik was niets illegaals van plan. Hoezeer de Hongaren ook hun best deden me van het tegendeel te overtuigen. Bij elke koffie die ik bestelde keken ze me aan alsof ik zojuist om een stuk of vier zesjarige zigeunermeisjes had gevraagd.

Night of the opera... Verzamelen in de lobby van het hotel. De Duitse Tweeling had zich bijzonder spectaculair uitgedost. Ik was - echt - onder de indruk. Glitterend glanzende cocktailjurkjes. Prachtige schoentjes. Dat hadden ze dus blijkbaar allemaal meegenomen. In hun identieke koffertjes. Je vraagt je af waarom. Sorry for you, wilde ik bijna zeggen, maar dat klinkt dan ook weer zo arrogant.

Doek op.

Il Tabarro. Mogelijk het meest sombere stuk van Puccini. Zo mooi. Zo hopeloos. Zo dromerig in al z'n duistere onafwendbaarheid. En dan - straks - Gianni Schicchi. Good clean fun for all the family. Alles opgeteld en afgetrokken niet veel meer dan een lang uitgesponnen mop. In die volgorde. Wat kon er fout gaan? Er kon niets fout gaan. Perfecte plaatsverdeling ook.

Alles ging uitstekend. Ze deden dat goed, die Hongaren. Moet gezegd. Fraaie uitvoering. Mooie stemmen, goede enscenering, ingespeeld orkest. Ik had - voor even - weer volkomen vrede met Boedapest. Cindy zat te spinnen, ik kon het bijna horen. Ik keek naar links en ik zag haar stralen. Ze straalde. Zichtbaar.

Tot vier maten voor het einde bleef het goed gaan. Vier maten voor de pauze. Vier maten voordat een vrijwel volle zaal uit de klapstoeltjes ging opspringen voor een - terechte - staande ovatie. Ze waren er klaar voor. Alleen Paula haalde het niet. Vier maten voor het einde.

"Ik moet weg..."
"Wat?"
"Ik moet weg."
"Nu? Dit duurt nog 5 seconden."
"Nu."

Het was absurd. Het was onbeleefd. Het was niet te begrijpen en het was niet uit te leggen. Vlak voor de pauze, in de allerlaatste maten van het eerste deel van de voorstelling dwars door een halve rij enthousiast, ontroerd, gegrepen publiek heen ploegen. Klimmen. Duwen en struikelen. "Sorry, ma'am. Emergency. Beg pardon, sir." Ze begrepen er niets van. Ik kon het nog snappen ook. Het sloeg nergens op. Maar het moest, blijkbaar. We maakten weinig nieuwe vrienden die avond in Boedapest, maar van de andere kant, die hoop had ik al lang opgegeven. Dan moest het ook maar. En dan is half werk geen optie meer. "Get up, you fat old tart. Can't you see we are trying to get through here? You too, gulash. Move it."

Paula haalde het tot in de lounge. Nét. En vervolgens viel ze omver. Ik knielde bij haar neer op het moment dat de deuren van de zaal aan alle kanten open gingen en het publiek naar binnen stroomde, op weg naar de champagne die op lange tafels klaar stond. Althans, zo zag het er uit. Het kan ook heldere fruitsoep zijn geweest.

Ik was me bewust van het theatrale schouwspel dat we - onbedoeld, maar overtuigend - aan het uitbeelden waren. Ik zat me zeer ernstig af te vragen wat ik nu weer eens moest doen. Gezien de omgeving was "Mimi... MiMI!"  snikken een optie. Maar dat zou op het publiek spelen zijn geweest, en ook al hadden we de volledige aandacht van de hele zaal, het had enig gevoel voor humor verondersteld. En daar is in Boedapest weinig van voorhanden. Bovendien was ik er zelf niet voor in de stemming. Dames die aan mijn voeten flauwvallen in de vestibule van een operagebouw... het spijt me als ik anders heb doen vermoeden, maar ik maak dat niet dagelijks mee. Ik was, om de waarheid te zeggen, in vrij volledige paniek.

Het was de mevrouw van de garderobe die redding bracht. Ze wees ons resoluut de weg naar de catacomben van het complex, waar blijkbaar een Eerste Hulp was. Ze hielp Mimi, ik bedoel Paula, overeind en droeg haar zo ongeveer de trappen af. Vanaf dat moment liep ik er verder maar zo'n beetje bij. Het was intussen ongelooflijk. Zodra we beneden waren, was iedereen de vleesgeworden behulpzaamheid, de voorkomendheid zelve. Dus daar zaten ze, de hartelijke Hongaren, de meelevende Magyaren. De beleefde Boedapesters.

Onder de grond. Geen wonder dat ik ze niet eerder had opgemerkt.

Het waren uitgestrekte gewelven, de kelders van de Boedapester Opera. Gang na gang na gang. Kleedkamers, kantoren, bezemhokken, opslagruimten en magazijnen. Overal werd met decorstukken gesjouwd en door de drukte heen liepen de zangers hun stemmen nog wat op te warmen. Dokter op een fiets. Dokter op een fiets? Ah wacht, natuurlijk, ze laten de dokter op zijn fiets binnenkomen. Dwars door het gangpad waarschijnlijk. Grote verrassing, komisch accent.

Mij zouden ze niet meer verrassen. Ik wist het al.

Intussen was Paula met Cindy bij de dokter - andere dokter, echte dokter - en die deur bleef logischerwijze voor mij gesloten. Het was de enige. Ik heb een half uur verbaasd, verbijsterd en zielsgelukkig rondgedwaald door de eindeloze catacomben van de opera. Backstage. Voor het eerst van mijn leven. Sub-stage, liever. Ik zal het nooit vergeten.

Maar met dat al viel ik die avond alsnog in de klauwtjes van de Duitse Tweeling. Want die stond me op te wachten, in hun cocktailjurkjes, op hun hooggehakte schoentjes, toen ik naar binnen wilde gaan voor het Tweede Gedeelte.

"Wo sind denn die Paloma und die Mindie? Ist ja auch egal." Komen wij toch gezellig bij je zitten.

Oh mio caro babbo indeed. Of, zoals de Duitsers het zelf zeggen, "Du lieber Vater..."

Vrij te vertalen als "Hebbikda?"

(P.s. Met Paula kwam alles weer goed. Kleine flauwte, meer niet. Ze kreeg zelfs, met Cindy, een ereplaats voor de rest van de avond - de mooiste loge van het huis. Had ik misschien toch even moeten wachten bij de deur van die EHBO... Met Boedapest kwam het nooit meer goed. Al zou ik er best nog eens naar de opera willen. Met PeopleSoft was het ook afgelopen. Ik ging voor mezelf beginnen. Op mijn eigen fiets. Dwars door het gangpad.)