DE DAG ERVOOR

Heel PeopleSoft? Heel PeopleSoft. Vertaaltechnisch gesproken dan. Uit alle delen van de meer of minder beschaafde wereld. Bij PeopleSoft werd er nog geld uit het raam gesmeten in die tijd. IBM had al lang besloten dat ze daar maar eens mee op moesten houden. Als het over zoiets onbenulligs ging als vertalingen.

We waren op zaterdagavond aangekomen in Boedapest en ik had nog geen idee hoe erg ik die stad zou verfoeien voordat we klaar waren, hoezeer ik zou snakken naar het moment dat ik eindelijk weg mocht. Eerste indrukken waren niet eens slecht. Ik zat hoog boven de Donau op een vrij aangenaam terras. Parijs, dacht ik, maar dan zonder kapsones. Ik was een uur geleden ontsnapt aan een vooraf georganiseerde aankomstmaaltijd van vruchtensoep en zigeunerschnitzel. Ik weet niet waarom, ik had ineens geen honger meer.

Een stad om in te verdwalen. Een veel te groot gezelschap waar je met succes aan bent ontkomen en dan - eindelijk weer alleen -  doelloos slenteren door straten waarvan je niet weet waar ze heen gaan, geen idee wat er om de volgende hoek is. Het labyrint op het moment dat er nog geen draad aan vast te knopen valt. Veel gelukkiger zal ik in dit leven niet worden. Ik viel als een blok voor Boedapest. Smerige koffie, dat wel. Saggerijnige obers, dat ook. Maar toch.

Volgende dag. Georganiseerde stadswandeling. Ook niet eens zo slecht. Lekker weertje wel. Het begon me alleen op te vallen hoe vreselijk het kon stinken in Boedapest. Maar verder, prettige wandeling. Tot we bij die brug uitkwamen. En ik geef het toe, vrij steile brug. Absurd steile brug. Ik ben in veel steden geweest waar een rivier doorheen loopt - ik neem steden nauwelijks serieus als er geen rivier doorheen loopt, ik bedoel, wat zou Rome zijn zonder Trastevere, Parijs zonder Left Bank, Florence zonder Oltr'Arno, Amsterdam zonder Amstel? Bruggen.. New York zonder Brooklyn Bridge, San Francisco zonder Golden Gate. De magie is meteen zoek. Alleen Austin Texas heeft nauwelijks bruggen, bedenk ik nu. Maar los daarvan, een brug zo steil als deze had ik ook nog nooit gezien. Niet midden in een stad. Bedoeld als onderdeel van de reguliere infrastructuur, neem je toch aan. En dan dit.

Het sloeg nergens op.

"Dit trek ik dus niet," zei Paula. Paula was goed in nonchalant stoere stoeptegeltaal. Als ze aan het eind van de werkdag opstond en haar laptop dichtklapte, zei ze "Okee, jongens, ik peer ‘m." Maar nu trok ze het dus niet. "Wat?" vroeg ik. "Brug," wees ze. Het was inderdaad nogal een brug.
"Niet overdrijven," zei ik. "Goed, het is een flinke brug, as bridges go, maar om nou meteen van onneembaar te gaan spreken.. brugje te ver, zou ik bijna zeggen."
"Je begrijpt het niet."
"Ik begrijp het best. Het is een rotbrug van een brug. En ik heb een paar bruggen gezien in mijn leven. Bitch of a bridge. Maar we komen er best overheen. Zijn bruggen tenslotte voor. Soort van overbrugging, als het ware."
"Je begrijpt het niet."
"Ik begrijp het uitstekend. Maar we staan hier aan deze kant van de brug en de bedoeling is dat we aan die kant van de brug daarginds uitkomen, vroeger of later vandaag. Dus waar het op neer komt is dat we die brug over moeten. Okee, je kan de overkant niet direct zien, maar hij is er wel. Daar moet je van uit gaan. Is er een probleem?"
"Ja. Maar jij snapt dat alsmaar niet."
"Wat?" Ik begon te begrijpen dat ik het echt niet snapte.
"Ik heb hoogtevrees, idioot. En als je het doorvertelt ben je dood."

Hoogtevrees... Okee, het was een steile brug.

"Ik trek dit niet."
"Tuurlijk wel. Het is maar een brug. Relatief steile brug, dat geef ik toe, maar het blijft een bruggetje. Je moet het in praktische dinges blijven zien. Termen, proporties. Dimensies. Boeda hier, Pest daarginds. Of is het andersom? Hoe dan ook, riviertje tussenin. Beetje onhandig in het stadsverkeer, denken die Hongaren dan. Pittoresk, daar niet van. Gaat nog toeristen trekken als we niet uitkijken, maar verder wel een beletsel qua stadsuitbreiding. Weet je wat wij doen? Wij bouwen een brug."
"Je moet me er overheen praten."
"Je hoogtevrees? Dat kon even gaan duren hoor." Ik snapte het echt niet.
"Ik doe mijn ogen dicht en jij praat me over die brug heen, kan me niet schelen wat je zegt. Als je maar blijft praten. Vertel maar een mop."

En zo liep ik, op een stralende vroege ochtend in het toen nog niet eens zo afschuwelijke Boedapest, over een idioot steile brug van Boeda naar Pest - of andersom - met aan mijn arm een for all practical purposes blinde half-Surinaamse met acute dan wel systematische hoogtevrees.

Als we het dan toch over gelijke kansen voor minderheden hebben, PeopleSoft zette die dag zijn beste beentje voor. En Vlielant liet zien hoe het moest. Voetje voor voetje. Het was behoorlijk hard werken, dat dan weer wel. Ik heb nog nooit een flauwe mop zo uitgerekt en uitgebreid, zo opgesmukt en volgestopt met extra al dan niet relevant detail en commentaar. Ik voegde toe, ik wijdde uit, ik elaboreerde. Ik verzon. Ik beschreef elk schaap. Het was een lange, lange brug. Maar uiteindelijk kon de Belg triomfantelijk tevoorschijn komen met zijn verkeerd begrepen herdershond. Wij waren in Boeda. Of Pest, daar wil van af zijn. En ik wist het toen nog niet, maar mijn god, wat zou ik de pest krijgen aan die stad.

"Je kunt je ogen nu wel weer open doen."
"Vind je? Waar zijn we dan?"
"Boeda. Of Pest. Ik weet het niet precies."
"Echt dat je zegt veel weten doe jij ook niet, is het wel?" Ze had gelijk. Dit was niet alles. Ik had, in mijn uitgebouwde versie van De Mop, regelmatig uitdrukkingen gebruikt als 'waarschijnlijk, vermoedelijk en nu zijn er mensen die beweren dat... maar daar weet ik het fijne niet van. Althans, dat neem ik aan. Ik liep ook maar wat te improviseren.

"Wat ik niet weet, daar kun je boeken over vol schrijven. Hebben ze ook gedaan, trouwens.1 Niet verder vertellen hoor."

"Bang voor je carrière?"

Daar had ze zoiets. Ik was, om de waarheid te zeggen, doodsbang voor een carrière bij PeopleSoft. Het was precies IBM, maar dan 10 jaar terug in de tijd. Ik had al 10 jaar van mijn tijd uit het raam zitten smijten. Maar dat had ik in Austin gedaan. Pretty neat place to waste time in. Dit was Boedapest. Op de een of andere manier was het anders. Het was bovendien 10 jaar later.

"Bedankt voor de mop," zei Paula.
"You are very welcome," zei ik. "Snapte je 'm trouwens? Ik had namelijk niet echt onvoorwaardelijk de indruk dat-ie aankwam, zeg maar. Dat  je ‘m snapte. Kan aan mij liggen hoor."
"Ik snap niet veel," zei Paula."

Het blijft delicaat, collega's zoenen. Ik heb het soms gedaan als ik het had moeten laten. Toen had ik het moeten doen. Right then. Right there. in Boeda. Of Pest. Daar wil ik van af zijn.

1 (Voetnoot) En die boeken hadden ze dus kunnen noemen "Dingen waar Vlielant geen verstand van heeft", deel 1 tot en met 734. Maar vind dan maar eens wat je zoekt. Dus om het overzichtelijk te houden, hebben ze voor andere titels gekozen. Wiskunde voor beginners. Bedrijfsadministratie. Tuinieren. Omgaan met vrouwen. Moppen vertellen. Uw eigen website in 10 simpele stappen.